Wie bepaalt er eigenlijk wat ouderen willen?

Diverse keren ben ik verrast op een bijeenkomst voor ouderen.

Vaak zijn deze bijeenkomsten initiatief van de gemeente die denkt keuzes voor ouderen te moeten maken en/of zaken voor ze te regelen. Op een van die bijeenkomsten sprong er een meneer overeind toen er om ideeën werd gevraagd. Hij stelde het zat te zijn dat er generaal voor de ouderen wordt gedacht in de vorm dat ze ziek zwak en misselijk zijn. Hij vertelde met z’n 76 jaar nog volop te genieten van het leven met zijn twee jaar jongere vrouw. Ze gingen regelmatig op een cruise of deden een all inclusieve vakantie, verder waren ze elk op zich druk met vrijwilligerswerk.
Thuis hadden ze geen hulp, want ze konden het zelf prima af. Kinderen waren er wel maar die woonden verspreid over het land en kwamen met regelmaat op bezoek en in ieder geval op hun beider verjaardag. Ze woonden al meer dan vijfentwintig jaar op hetzelfde adres, hadden het appartement gekocht op de toekomst toen de kinderen de deur uit waren. Alles gelijkvloers dus wel zo makkelijk ook al was dat voor hen zelfs op dat moment nog niet nodig.

Dit verhaal is niet opzichzelfstaand, vaak wordt er door de jongere generatie voor de ouderen gedacht vanuit een economisch beginsel. In tijden van woningnood werden vader en moeder al snel naar een bejaarden of seniorenwoning gedirigeerd zodat het vrij gekomen huis bestemd kon worden voor de volgende generatie.
Ook in de werksfeer werd in de jaren zeventig bedacht dat het vervroegde uittreden beter was voor de ouderen want dan kon de jeugd in hun plaats aan de slag. Hoe anders is de tijd nu, de werkloosheid onder jongeren is hoog, maar desondanks mogen en kunnen de ouderen geen gebruik meer maken van de VUT maar moeten zelfs het liefst tot hun zeventigste doorwerken.

Ook in Enschede werden er wel ideeën geopperd die eigenlijk achterhaald zijn, zoals het levensbestendig wonen. De idee is dat je op je dertigste jaar een huis koopt waar je tot je dood in kunt blijven wonen. Dat zou dus een huis moeten worden gelijkvloers, zonder drempels en met deuren waar je met je rolstoel doorheen kunt komen.

Net zo goed als je op je dertigste jaar niet over je pensioen wakker gaat liggen ga je ook niet op je dertigste zo’n huis aanschaffen. Ook rondvraag bij de woningbouwverenigingen geeft uitsluitsel dat er aan dergelijke huizen geen behoefte en vraag is. Men zegt dat dit echter een politieke keus en initiatief is! De trend van vandaag de dag is dat veel ouderen zelf vanuit de overwaarde in hun huis het huis aan laten passen aan hun wensen. De ouderen die in een (te groot) huurhuis wonen worden over het algemeen door de corporaties geholpen aan een seniorenwoning. Dit alles lijkt me ook de juiste weg.

De corporaties hebben me wel verteld dat ze meer met Domotica (dat is een huis van gemakken voorzien op elektrisch gebied) bezig zijn, maar dat komt omdat niet alleen de ouderen, maar vooral ook de jongeren het gemak van bijvoorbeeld afstand bediende elektrische verlichting, centrale verwarming of garagedeur erg makkelijk vinden. Dit te koppelen aan een smart Phone of computer is de meest geavanceerde ontwikkeling op dit gebied. Verder zijn de corporaties bezig met verduurzamen wat betekent dat bewoners aanspraak kunnen maken op isolatie en zonnepanelen om hun energielasten te drukken, ook dat is een goede zaak lijkt mij.

Het lijkt mij van belang om ouderen meer te betrekken bij de keuzes die de gemeenten, maar ook de diverse instanties, voor senioren bedenken. Vaak zijn de betrokkenen het er zelf helemaal niet mee eens, want ze zijn niet allemaal zielig en behoeftig maar over het algemeen zelf nog goed in staat hun eigen keuzes te maken.