Communicatie

Afgelopen maandag is de communicatievisie aan de orde geweest. Als er één discussie is die veel gevoerd wordt, dan is het wel de discussie over communiceren en wat dat daar dan allemaal bij komt kijken.

In de politiek is communicatie met de burger een veelbesproken onderwerp. Hoe doen we dat? Maar veel belangrijker nog, hoe verbeteren we die communicatie. In de visie, die naar de mening van onze partij te algemeen is, komen de verschillende middelen aan de orde: sociale media, websites van de gemeente en de lokale media.

Er is een online panel aangeschreven dat gevraagd is om te reageren en te komen met ideeën en tips. Wij zijn van mening dat we bij het besteden van de communicatiemiddelen vooral ook moeten kijken naar de burger. De burger die wil weten wat er in zijn/haar omgeving staat te gebeuren.

Diezelfde burger die politiek niet of nauwelijks betrokken is. Misschien omdat men geen vertrouwen heeft in de politiek, misschien omdat het niet of nauwelijks te volgen is. Stoffig wordt dat ook wel genoemd in de volksmond.

Juist die grote groep moeten we meer gaan betrekken. Afgelopen week ben ik in gesprek gegaan met bewoners uit het Dolphia. Ik heb het gesprek als prima ervaren. Scherpe en vele vragen zijn mij gesteld. Heldere, duidelijke antwoorden heb ik gegeven.

Aan de hand van de historie van het AZC-dossier heb ik aan hen uitgelegd hoe de BBE-fractie is omgegaan met dit dossier. Dat wij niet tegen vluchtelingen zijn maar… de rest is al veelvuldig aangegeven.

De zoektocht in de stukken op raad053.nl, enschede.nl en het tevoorschijn halen van de raadsvoorstellen bleek voor hen en vele anderen een hele lastige opgave. Dat kan en moet anders voor een hele grote groep Enschedeërs.

Dat kunnen wij bedenken vanuit de gemeente of via panelleden uit het bestand van de gemeente. Maar waarom niet met mensen die niet of nauwelijks betrokken zijn bij de politiek vanwege hierboven genoemde redenen?

TC Tubantia, in het bijzonder Toon Mesman, heeft tijdens de afgelopen verkiezingen een artikel geschreven over twee vrouwen die hij heeft gevolgd tijdens debatten tot aan de dag van de uitslagen. Die mensen zouden moeten meedenken en schrijven aan een deel van de visie. Het deel dat gaat over communiceren met de burger.

Een soort brochure die huis aan huis verspreid wordt. Een brochure die in Jip en Janneke taal, ja inderdaad op papier gezet door deze mensen, geschreven is. Een brochure die begint met uitleg van het politieke systeem. Inspreken, stedelijke commissies, stadsdeel commissies, besluitvorming. Moties en amendementen, wat is dat allemaal?

Ik weet nog goed dat ik zes jaar geleden een placemat kreeg met daarop alle mogelijkheden en instrumenten beschreven die een raadslid heeft. Ik kan er tegenwoordig mijn bordje op laten landen, maar de eerste drie jaar heeft deze placemat in mijn tas gezeten als ruggensteun. Het was mijn handleiding die zorgde voor duidelijkheid en het knoeien in de politiek kon ondervangen.

BBE kijkt serieus naar mogelijkheden om zo’n commissie op te starten en daarmee de communicatie te verbeteren en de betrokkenheid en geloofwaardigheid te vergroten.